Wat leuk dat u mij een vraag wil stellen! 

Zodra ik uw vraag heb ontvangen, plaats ik deze hieronder (anoniem) en beantwoord ik hem zo spoedig mogelijk.

Ik zal denk ik rond de negen à tien jaar zijn geweest dat mijn satijncavia, genaamd Snuffie, het loodje legde. Zijn ontlasting was al voor lange tijd niet goed meer en hij moest dwangvoeding krijgen. Op een dag begon hij plots zo erg te rillen dat we ons direct naar de dierenarst haasten. Maar het bleek al te laat: in de auto begon zijn lichaampje enorm te schokken en eenmaal bij de dierenarts hadden we geen levende cavia meer bij ons. Zijn overlijden was een feit.

Ik was ontroostbaar en heb eerst nog voor lange tijd met een stijf geworden cavia op de bank gezeten. Tegelijk maakte ik - zo onderzoekend als ik was - van het moment gebruik om eindelijk eens goed zijn gebit te kunnen inspecteren (toch wel fascinerend).

Mijn broer was ondertussen zo lief om voor zijn kleine zussie een kuil te graven in onze achtertuin. Uiteindelijk hebben we hem daar plechtig begraven. Zijn naam prijkte trots op zijn voederbakje dat we, als ware het een grafsteen, op zijn graf hadden geplaatst. Voor lange tijd heb ik 'm iedere dag nog even begroet, totdat de begroeiing van de tuin hem voorgoed in bewaring had genomen. Maar vergeten doe ik hem natuurlijk nooit... het lieve, bange scheetje.